شکل ۴-۱٫ الگوی فعالیت خودبخودی در شرایط کنترل، ۵ ، ۱۰ و ۱۳ دقیقه پس از مجاورت با غلظت ۱/۰ میلی مولار لینالول. پس از افزودن لینالول فرکانس افزایش و دامنه اسپایک‌ها کاهش یافت. ۱۵ دقیقه پس از کاربرد لینالول با تزریق جریان منفی مستقیم و برگرداندن پتانسیل استراحت به حدود کنترل کاهش دامنه پتانسیل­های عمل هم تا حدی حذف گردید.
آستانه پتانسیل عمل پس از کاربرد لینالول افزایش یافت و این افزایش بین دو زمان ۵ و ۱۰ دقیقه و کنترل با ۰۵/۰ P< معنی‌دار بود. دامنه‌ پتانسیل عمل در حضور لینالول کاهش یافت که این کاهش بین شرایط کنترل و زمان­های ۵ و ۱۰ دقیقه با P<0/01و بین دو زمان ۵ و ۱۰ دقیقه با ۰۵/۰ > P معنی­دار بود(شکل ۴-۲ و نمودار ۴-۲) و ۱۵ دقیقه پس از کاربرد لینالول با تزریق جریان DC و برگرداندن پتانسیل استراحت غشاء به حدود کنترل دامنه پتانسیل­های عمل نیز به میزان ثبت شده در شرایط کنترل نزدیک گردید (شکل۴-۱).
نمودار ۴-۲٫ نمودار مقایسه­ آستانه (A) و دامنه­ (B) در پتانسیل­های عمل ثبت شده در حضور غلظت­ ۱/۰ میلی مولار لینالول (۸n₌). 05/0 P<^*و ۰۱/۰ P<^**در مقایسه با کنترل.
شکل ۴-۲٫ مقایسه پتانسیل ثبت شده از یک نورون در سه زمان کنترل (a)، ۵ دقیقه (b) و ۱۰ دقیقه © پس از افزودن لینالول ۰٫۱ میلی مولار. بدنبال بکارگیری لینالول دامنه پتانسیل عمل و شیب فازهای بالارو و پائین­رو آن کاهش و مدت زمان پتانسیل عمل افزایش یافت. برای سهولت در مقایسه دامنه پتانسیل عمل، تفاوت نسبی در پتانسیل استراحت در این شکل نشان داده نشده است.

سطح زیر منحنی در قله پتانسیل عمل در سه حالت کنترل، ۵ و ۱۰ دقیقه بطور معنی­داری (۰۵/۰ P<) پس از کاربرد لینالول با ۰۵/۰ > P افزایش یافت. فاصله بین پتانسیل‌های عمل در طی ۵ و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد لینالول کاهش یافت و این کاهش ۵ و ۱۰ دقیقه پس از لینالول در مقایسه با کنترل با ۰۵/۰ P<معنی‌دار بود. طول مدت پتانسیل عمل پس از کاربرد لینالول نسبت به کنترل افزایش یافت،که این افزایش بین ۱۰ دقیقه و کنترل با ۰۵/۰ > Pمعنی­دار بود (نمودار ۴-۳).
نمودار ۴-۳٫ مقایسه میانگین سطح زیر منحنی (A)، فاصله بین پتانسیل‌های عمل (B) و طول مدت پتانسیل عمل © در شرایط کنترل و در ۵ و ۱۰ دقیقه پس از افزودن غلظت ۱/۰ میلی مولار لینالول به رینگر حلزونی نرمال (۸=n). 05/0 P<^* در مقایسه با کنترل.
لینالول دامنه AHP را در زمان‌های ۵ و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد بطور معنی‌داری کاهش داد، بطوریکه این کاهش بین دو زمان ۵ و ۱۰ دقیقه در مقایسه با کنترل با ۰۱/۰ P< معنی‌دار بود. طول مدت AHP طی ۵ و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد لینالول نسبت به حالت کنترل بطور معنی‌داری با P< 0/01 کاهش یافت (شکل ۴-۲ و نمودار ۴-۴).
نمودار ۴-۴٫ مقایسه­ میانگین دامنه­ AHP (A) و طول مدت AHP (B) بین سه حالت کنترل، ۵ و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد لینالول ۱/۰ میلی مولار (۸₌n). 01/0 P<^** و ۰۰۱/۰^***P< در مقایسه با کنترل.
شیب فاز دپلاریزاسیون پتانسیل عمل طی ۵ و ۱۰ دقیقه پس از افزودن لینالول کاهش نشان داد که این کاهش ۵ و ۱۰ دقیقه پس از افزودن لینالول در مقایسه با کنترل به ترتیب با ۰۵/۰ P< و ۰۱/۰ P< و ۱۰ دقیقه پس از افزودن لینالول در مقایسه با ۵ دقیقه با ۰۵/۰ P< معنی‌دار بود. شیب فاز رپلاریزاسیون نیز پس از کاربرد لینالول کاهش معنی‌داری را نشان داد، این کاهش ۵ و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد لینالول در مقایسه با کنترل با ۰۱/۰ P< و در زمان ۱۰ دقیقه نسبت به ۵ دقیقه پس از افزودن لینالول با ۰۵/۰ P< معنی‌دار بود (شکل ۴-۲ و نمودار ۴-۵).
نمودار ۴-۵٫ مقایسه­ میانگین شیب فاز دپلاریزاسیون (A) و شیب فاز رپلاریزاسیون (B) بین سه حالت کنترل، ۵ و ۱۰ دقیقه پس از افزودن لینالول ۱/۰ میلی مولار (۸₌n). 01/0 P<^** و ۰۰۱/۰^***P< در مقایسه با کنترل و ۰۵/۰ P<^# در مقایسه با ۵ دقیقه پس از کاربرد لینالول.
مدت دوره مهاری بعد از فعالیت برانگیخته^[۵۱](PSIP) پس از تزریق جریان‌های دپلاریزان (nA2-1) با افزایش شدت تحریک در هر یک از شرایط کنترل و در حضور لینالول افزایش یافت. لینالول نیز طول دوره مهاری بعد از فعالیت برانگیخته به ازاء هر جریان تحریکی را افزایش داد که این افزایش معنی‌دار نبود (نمودار ۴-۶).
نمودار ۴-۶٫ مقایسه میانگین مدت دوره مهاری بعد از فعالیت برانگیخته پس از تزریق جریان‌های دپلاریزان (nA2-1) در شرایط کنترل و در ۱۰ دقیقه پس از افزودن غلظت ۱/۰میلی مولار لینالول به رینگر حلزونی نرمال (۶=n).
فرکانس پتانسیل‌های عمل برانگیخته در حین تزریق جریان‌های دپلاریزان (nA2-1) پس از کاربرد لینالول افزایش یافت که این افزایش معنی­دار نبود.
مقاومت ورودی سلول در طی تزریق جریان‌های هیپرپلاریزان(nA3-1)، پس از افزودن لینالول نسبت به حالت کنترل اختلاف معنی‌داری نداشت (جدول ۴-۱).

جدول ۴-۱٫ مقاومت ورودی سلول در شرایط کنترل و ۱۰ دقیقه پس از کاربرد لینالول ۱/۰ میلی مولار.
۴-۲-۲) ویژگی‌های پتانسیل عمل خودبخودی در حضور لینالول ۲/۰ میلی مولار
افزودن لینالول ۲/۰ میلی مولار به محلول خارج سلولی موجب افزایش معنی­دار آستانه پتانسیل عمل شد که ۲ دقیقه پس از افزودن لینالول نسبت به کنترل با ۰۱/۰ P< معنی‌دار بود. دامنه‌ پتانسیل عمل طی ۲ دقیقه پس از کاربرد لینالول کاهش یافت که تفاوت معنی‌داری را نشان نداد (نمودار ۴-۷ و شکل ۴-۳).
نمودار ۴-۷٫ نمودار مقایسه­ آستانه (A) و دامنه­ (B) در پتانسیل­های عمل ثبت شده در حضور غلظت ۲/۰ میلی مولار لینالول (۶n₌). 01/0 P<^**در مقایسه با کنترل.
شکل ۴-۳٫ الگوی فعالیت خودبخودی در شرایط کنترل و ۳ دقیقه پس از مجاورت با غلظت­ ۲/۰ میلی مولار لینالول. لینالول طی ۳ دقیقه منجر به تغییر الگوی فعالیت خودبه­خودی منظم نورون در حالت کنترل به الگوی burst شد. اثرات حاصل از غلظت ۲/۰ لینالول پس از شستشوی محفظه حاوی لینالول با رینگر حلزونی نرمال، تا حد زیادی برگشت پذیر بود.
شیب فاز دپلاریزاسیون پتانسیل عمل طی ۲ دقیقه پس از افزودن لینالول ۰٫۲ میلی مولار کم شد که این کاهش با ۰۱/۰ P< معنی­دار بود. شیب فاز رپلاریزاسیون نیز ۲ دقیقه پس از کاربرد لینالول کاهش یافت ، که این کاهش با۰۵/۰ P< معنی­دار بود (نمودار ۴-۹ و شکل ۴-۶).
نمودار ۴-۸٫ مقایسه­ میانگین شیب فاز دپلاریزاسیون (A) و شیب فاز رپلاریزاسیون (B) بین دو حالت کنترل و ۲ دقیقه پس از افزودن لینالول ۲/۰ میلی مولار (۸₌n). 05/0 P<^* و ۰۱/۰ P<^** در مقایسه باکنترل.
شکل ۴-۴٫ مقایسه پتانسیل ثبت شده از یک نورون در دو زمان کنترل (a) و ۲ دقیقه (b) پس از افزودن لینالول ۲/۰ میلی مولار. بدنبال بکارگیری لینالول ۰٫۲ میلی مولار شیب فاز دپلاریزاسیون و شیب فاز رپلاریزاسیون پتانسیل عمل کاهش یافت.
مدت دوره مهاری بعد از فعالیت برانگیخته پس از تزریق جریان‌های دپلاریزان (nA2-1) با افزایش شدت تحریک در هر یک از شرایط کنترل و در حضور لینالول افزایش یافت که این افزایش اختلاف معنی­داری را نشان نداد (نمودار ۴-۱۰).
نمودار ۴-۹٫ مقایسه میانگین مدت دوره مهاری بعد از فعالیت برانگیخته پس از تزریق جریان‌های دپلاریزان(nA2-1) در شرایط کنترل و در ۱۰ دقیقه پس از افزودن غلظت ۲/۰ میلی مولار لینالول به رینگر حلزونی نرمال (۶=n).
فرکانس شلیک پتانسیل‌های عمل در حین تزریق جریان‌های دپلاریزان (nA2-1) پس از کاربرد لینالول افزایش یافت که این افزایش معنی­دار نبود.
مقاومت ورودی سلول در طی تزریق جریان‌های هیپرپلاریزان (nA2-1)، پس از افزودن لینالول نسبت به حالت کنترل اختلاف معنی‌داری نداشت (جدول ۴-۲).