(حسینی، ۱۳۸۸: ۱۷)

که در آبان ۱۳۵۹ سروده شده، در راستای چنین رسالتی حرکت کرده است. ستایش او از رزمندگان اسلام گاه جلوه‏ی باشکوهی می‏یابد. مثلاً در بیت دوم غزل آنجا که می‏گوید:

سینه سرخان مهاجر به شما رشک برند

که شفق واک گرفته است ز بال و پرتان

(همان: ۱۷)

در واقع با تشبیهی زیبا، رزمندگان را به پرندگان مانند کرده است که سرخی شفق، وامدار سرخی بال و پر آن‏هاست، غزل در ادامه بیانی بسیار صریح و شعاری می‏یابد که از ویژگی‏های عمومی این دوره است. مثل این بیت:

ای همه حامی اسلام به هنگام نبرد

عرشیان بال گشایند فراز سرتان

(همان: ۱۷)

البته این شعرها در سال‏های آینده نمی‏تواند همان هیجان و تأثیرپذیری ار ایجاد کنند که در زمان خاص خویش، چه زمان و موقعیت خاص آن، چنین موقعیتی را می‏طلبد و شعر جنگ، ناگزیر می‏بایست این دوره را طی می‏کرد و از این منزل می‏گذشت. در این از شعر دفاع، شاهد استفاده شاعران از واژه‏هایی با بسامد بالا در تصویرسازی هستیم که قرار گرفتن کلماتی، چون: «گل»، «خون»، «شهید»، «شهادت»، «خونین» و … در ردیف و ترکیبات مختلف، سبب زیبایی شعر و همچنین پررنگ‏تر شدن زمینه محتوایی شعر این دوره می‏شود.
«سروده‏های آغاز جنگ فاقد ویژگی‏های لازم شعری مانند زبان استوار، ایماژها و صورخیال زنده و تازه هستند. در حالی که در یک شعر خوب هیچ عنصری نباید عرصه را بر عناصر دیگر تنگ کند، عاطفه پایه‏پای تخیّل، آهنگ و زبان پایه‏پای هم و همه عناصر همدست و همراه در یک مجموعه همخوان باید به انتقال پیام شاعر کمک کنند. این‏گونه سروده‏ها از انسجام و گاه ایجاز لازم برخوردار نبودند. شعر در مدار تکرار می‏چرخید و تنها پاسخی به تشنه کامی و عطش جامعه به این سروده‏ها بود. برخی از این سروده‏های بی‏نام ونشان در کنار پیام‏ها و اطلاعیه‏ها بر دیوارها نصب می‏شد و یا در تظاهرات‏ها خوانده می‏شد و بعدها که اندکی فضا برای تنفس باز شد در روزنامه‏ها و مجلات به چاپ رسید» (مکارنیا، ۱۳۸۳: ۲۰).

ویژگی دیگر شعر این دوره آوردن شاعران به قالب‏های کوتاه و موجز رباعی و دوبیتی است، مانند رباعی زیر از مجموعه‏ی «هم صدا با حلق اسماعیل» از دکتر سید حسن حسینی:

خصم آمده‏ای تفنگ مبهوتش کن

از راه رسیده چاره‏ی فوتش کن