. ر.ک. به: امیدی، جلیل (۱۳۸۸)، ارزیابی انتقادی طرح تشدید مجازات جرائم اخلال در امنیت روانی جامعه، تازه­های علوم جنایی: مجموعه مقاله­ها، زیر نظر علی حسین نجفی ابرندآبادی، تهران: نشر میزان. ↑
. ر.ک. به: مشروح مذاکرات مجلس شورای اسلامی، دوره هفتم، جلسه ۲۸۳، صورتجلسه مورّخ ۶/۱۰/۱۳۸۵ ↑
. ر.ک. به: مشروح مذاکرات مجلس شورای اسلامی، دوره هشتم، جلسه ۱۱، صورتجلسه مورّخ ۱۲/۴/۱۳۸۷: ص ۱۳- ۱۴. ↑
. فرجیها، محمد و محمدباقر مقدسی (۱۳۸۷)، قاعده معتبرناشناختن ادله در نظام حقوقی کامن­لا و‌ایران، نامه مدرس علوم انسانی، شماره ۵۸، ص ۱۱۳. ↑
. گسن، رمون (۱۳۹۲)، مفهوم جرم­شناختی بزه، ترجمه شهرام ابراهیمی، در: دایره­المعارف علوم جنایی، تهران: نشر میزان. ↑
. Lawyers committee for Human Rights,(1999), what is Fair Trial?, New York: Princeton University Press, P. 16. ↑
. نیازپور، امیرحسین (۱۳۸۹)، سرعت­بخشی به فرایند کیفری؛ سازوکاری برای پیشگیری از بزهکاری، پژوهش حقوق و سیاست، سال دوازدهم، شماره ۲۸، ص ۳۶۷. ↑

. Ashworth, Andrew and Redmayne, Mike (2005), the criminal process, Oxford: Oxford University Press, P. 249. ↑
. از جمله بخشنامه­ها و دستورالعمل­های شماره ۲۷۴۳/۸۲/۱ در تاریخ ۳۰/۲/۱۳۸۲، ۲۰۳۶/۸۳/۱ در تاریخ ۱۶/۲/۱۳۸۳، ۱۴۹۲۱/۸۳/۱ تا ۱۴۹۲۵/۸۳/۱ در تاریخ ۱۸/۱۱/۱۳۸۳، ۷۷۷۷/۸۵/۱ در تاریخ ۱۰/۵/۱۳۸۵. ↑
. معاونت حقوقی و توسعه قضایی قوه قضاییه (۱۳۸۴)، عملکرد پنج­ساله نخست و برنامه جامع و عملیاتی توسعه قضایی، قم: انتشارات سلسبیل، ص ۱۶۱. ↑
. روزنامه اعتماد، ۴/۲/۱۳۸۶، ص ۱. ↑
. فرجیها، محمد و محمدباقر مقدسی (۱۳۸۹)، رویکرد عوام­گرایی کیفری به عدالت کیفری نوجوانان و جوانان، آموزه­های حقوقی، شماره ۱۴، ص ۲۴. ↑
. The principle of maximum certainty in criminalization ↑
. Fair Warning ↑
. Void for Vagueness ↑
. Ashworth, Andrew (1992). Principles of Criminal Law, New York: Oxford University Press, P. 64. ↑
. زینالی، امیرحمزه (۱۳۸۲)، بررسی قوانین کیفری‌ایران از نظر جرم­زدایی، پایان نامه کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم­ شناسی، دانشگاه شهید بهشتی، ص ۲۴۲. ↑
. استفانی، گاستون، ژرژ لواسور و برنارد بولک (۱۳۷۷)، حقوق جزای عمومی، ترجمه حسن دادبان، تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، ص ۱۷۰. ↑
. دلماس مارتی، می­ری (۱۳۸۷)، نظام­های بزرگ سیاست جنایی (جلد دوم)، ترجمه علی­حسین نجفی ابرندآبادی، تهران: نشر میزان، ص ۳۸. ↑
زینالی، امیرحمزه (۱۳۹۲)، فرایند و سازوکارهای انعکاس و دریافت اصل حمایت ویژه از کودکان در حقوق کیفری، دایره­المعارف علوم جنایی، تهران: نشر میزان، ص ۹۹۷. ↑
. برای اطلاع از دیگر‌ایرادهای وارد بر حمایت کیفری افتراقی (ویژه) از اطفال در قبال بزهکاری و بزه­دیدگی، بنگرید به: بیگی، جمال (۱۳۸۴)، بزه­دیدگی اطفال در حقوق کیفری‌ایران، تهران: نشر میزان. ↑
. برای اطلاع تفصیلی از‌این نقص در قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، ر.ک. به: زینالی، احیرحمزه (۱۳۸۶)، گزارش پیش­نویس لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان به همراه گزارش توجیهی آن؛ اداره تدوین لوایح و برنامه­ ها، معاونت حقوق و توسعه قضایی قوه قضائیه. ↑
. البته تحقیقات علمی بسیار پرشمار و معتبری در سراسر جهان نشان می­دهد اصلِ‌این باور که توده­ها کیفرگرا هستند نیز توسط دولت­های پوپولیست با ترفندهای پرسشگریِ آماریِ القایی و دهها روش دیگر به دروغ، القا و مهندسی شده و عوام الناس لزوماً خواهان شدت عمل کیفریِ دولت­ها در مبارزه با جرایم نیستند. برای نمونه، ر.ک. به: ↑
. خلیلی، اسماعیل (۱۳۸۸)، علوم انسانی نوین در‌ایران، در: درآمدی بر علوم انسانی انتقادی، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، ص ۲۵۱. ↑
. نبوی، سید عبدالامیر (۱۳۸۹)، جامعه در حال گذار؛ بازبینی یک مفهوم (ضرورت تحلیل مفهوم دوران گذار با رویکردی میان­رشته­ای)، مطالعات میان­رشته­ای در علوم انسانی، دوره ۳، شماره ۱، ص ۱۹۳. ↑
. قهرمان­پور، رحمان (۱۳۸۸)، نقش و اهمیت کانون­های تفکر در رشد و گسترش علوم انسانی، در: درآمدی بر علوم انسانی انتقادی، تهران: انتشارات پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، ص ۳۰۰. ↑
. لکلٍّ جعلنا منکم شِرعهً و منهاجاً (مائده/ ۴۸). در‌این‌آیه، خداوند جعل شریعت را به خود منتسب نموده است. ↑
. صدر، محمدباقر (۱۴۰۵ق)، بحوث فی علم الأصول، تقریر سی محمود‌‌هاشمی، ج ۴، قم: مجمع علمی شهید صدر، ص ۲۳۴ و ۲۴۶. ↑
. ر.ک. به مقاله‌ایشان: شبیری زنجانی، سید حسن (۱۳۸۸)، دیدگاهی جدید در مشروعیت نظام­های حقوقی نوپدید، فصلنامه حقوق (مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران)، دوره ۴۰، شماره ۳. ↑
. خمینی، روح الله (۱۳۷۹)، تحریر الوسیله، ج ۲، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)، ص ۹. ↑
. کاظمی خراسانی، محمدعلی (۱۴۰۴ ق)، فوائد الاصول، تقریر محمدحسین نائینی، ج ۳، قم: انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ص ۱۹۲. ↑
. مظفر، محمدرضا (۱۳۸۱)، اصوال الفقه، ج ۳، چاپ اول، قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، دفتر انتشارات اسلامی، ص ۱۷۶. ↑
. شبیری زنجانی، سید حسن (۱۳۸۸)، دیدگاهی جدید در مشروعیت نظام­های حقوقی نوپدید، فصلنامه حقوق، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، دوره ۴۰، شماره ۳، ص ۱۹۴. ↑
. آملی (شریف العلماء)، محمد شریف بن حسن (۱۳۷۱ق)، ضوابط الاصول، تهران: چاپ سنگی، ص ۳۹۹. ↑
. شبیری زنجانی، پیشین. ↑
. صفایی، سید حسین (۱۳۷۰)، نظام­های بزرگ حقوقی معاصر، ترجمه با همکاری عزت الله عراقی و محمد آشوری، چاپ دوم، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ص ۴۵۵. ↑
. سوره ابراهیم/‌ایه ۴ ↑
. محقق داماد، سید مصطفی (۱۳۹۰)، تحولات اجتهاد شیعی: مکتب­ها، حوزه ها و روش­ها (۵)؛ اجتهاد بر محور عدالت و کرامت بشری، تحقیقات حقوقی، شماره ۵۶، ص ۱۱. ↑
.. شهرستانی، عبدالکریم (۱۴۰۴ ق)، الملل و النحل، بیروت: دار المعرفه، ج ۲، ص ۴۴. ↑
.نائینی، میرزاحسین (بی­تا)، تنبیه الأمه و تنزیه المله، با مقدمه سید محمود طالقانی، تهران: بی­نا، ص ۱۲۹. ↑
. برای مطالعه تفصیلی پیرامون «قاعده فقهی عدالت»، ر.ک. به: موسوی خلخالی، محمد مهدی (۱۳۹۲)، قاعده فقهی عدالت، مشهد: انتشارات آستان قدس رضوی. ↑
.مطهری، مرتضی (۱۴۰۴ق)، بررسی اجمالی مبانی اقتصاد اسلامی، تهران: انتشارات حکمت، ص ۱۵. ↑
. مطهری، پیشین، ص ۱۷۰. ↑
مطهری، پیشین، ص ۲۴. ↑
. Tabatabaei, Mohamad Hosein (1975). Shi’e Islam, London: George Allen & Unwin Ltd, P. 9. ↑
. نساء/ ۳ و ۱۲۹ ↑
. نحل/ ۹۰ ↑
. نساء/ ۵۸ ↑
. نساء/ ۱۳۵ ↑
. بقره/ ۲۸۲ ↑
. حجرات/ ۹ ↑
. انعام/ ۱۵۲ ↑
. مائده/ ۸ ↑
. نساء/ ۱۳۵ ↑
. محقق داماد، سید مصطفی (۱۳۹۰)، تحولات اجتهاد شیعی: مکتب­ها، حوزه ها و روش­ها (۵)؛ اجتهاد بر محور عدالت و کرامت بشری، تحقیقات حقوقی، شماره ۵۶، ص ۲۷. ↑
. طبق «نظریه ولایت انتصابی عامه فقیهان» ولایت فقیهان شامل امور حسبیه و امور عمومی جامعه و مسائل شرعی، قضایی و سیاسی می­ شود، اما مردم ولی فقیه را انتخاب نمی­کنند بلکه او منصوب از جانب خدا است. از دیگر نظریه­ های دولت در فقه سیاسی شیعه، نظریه «سلطنت مشروعه» علامه مجلسی و میرزای قمی است که فقیه را تنها در امور حسبیه دارای ولایت می­داند؛ نظریه «دولت انتخابی اسلامی» سید محمد باقر صدر نیز از جهتی با نظریه مذکور شباهت دارد و «نظریه ولایت انتخابی مقیده فقیه» که‌ایت الله منتظری مهم­ترین نظریه­پرداز آن است نصب فقیه را از جانب مردم می­داند. ↑
. خمینی، روح الله (۱۳۷۱)، صحیفه نور، ج ۲۰ و ۲۱، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ص ۱۷۰. ↑
. قاضی­زاده، کاظم (۱۳۷۴)، امام خمینی و فقاهت مبتنی بر زمان و مکان، نقد و نظر، شماره ۵، ص ۱۵۱. ↑